Er werden wellicht nooit eerder zoveel uitzendingen, persartikels, enquêtes en boeken aan burn-out gewijd als vandaag het geval is.

Toch zijn het onbegrip en de verwarring in verband hiermee nog altijd zeer groot.

 

Kun je een burn-out hebben zonder een depressie te hebben?

Kun je spreken van een “ziekte”?

Welk type opvolging is er nodig tijdens het ziekteverlof?

Wat kun je doen om te anticiperen op deze schok en hoe kun je een mogelijk hervallen voorkomen nadat je opnieuw aan de slag bent gegaan?

Waarom zijn sommigen gedurende vele jaren arbeidsongeschikt terwijl anderen al na enkele maanden klaar lijken om weer aan het werk te gaan?

Wat kun je doen (en wat moet je vooral niet doen) als naaste om zo goed mogelijk te helpen?

Is alleen rust bevorderlijk voor de genezing?

 

Een burn-out vereist een volkomen gepersonaliseerde aanpak. Hoewel personen die aan een burn-out lijden (ook wel “burnies” genoemd) veel gemeenschappelijke symptomen vertonen (prikkelbaarheid, isolement, intense vermoeidheid …), is het absoluut noodzakelijk dat elk geval een aparte behandeling krijgt. Het is zeer belangrijk om de mechanismen te identificeren die ertoe hebben geleid dat de betrokken persoon om soms zeer plotse wijze is ingestort.

​

Zelfs indien er persoonlijkheden kunnen bestaan die in grotere mate in aanmerking komen om tijdens hun leven aan een burn-out te lijden, zou het gevaarlijk zijn de persoon die “vatbaar” is voor een burn-out met de vinger te wijzen. Een burn-out heeft zich geleidelijk kunnen “voorbereiden” in een welbepaalde context, waarbij een bepaald evenement – dat niet noodzakelijk herhaalbaar is – de burn-out uiteindelijk uitlokt.

 

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zullen depressie en angststoornissen (met inbegrip van stoornissen in verband met stress) tegen 2020 de grootste gezondheidsproblemen wereldwijd zijn en aldus rivaliseren met hart- en vaataandoeningen. Dit betekent dat het belangrijk zal zijn de hulp in te roepen van een specialist (coach of therapeut) die voor dit type situatie een opleiding heeft genoten, nu het aantal personen dat is blootgesteld aan een burn-out (onder andere) steeds zichtbaarder wordt.

 

Het is belangrijk om hulp te krijgen:

​

1. Wanneer de eerste alarmsignalen afgaan, met als doel zo duidelijk mogelijk te bepalen waar men zich bevindt in de uitputtingstabel en te voorkomen dat men het punt bereikt waar geen terugkeer meer mogelijk is.

2. Tijdens de burn-out. Sommigen zullen aanvoeren dat een persoon tijdens een burn-out niet naar behoren kan worden gevolgd omdat hij of zij dan onvoldoende energie heeft. Ik durf te beweren dat dit volledig afhankelijk is van de specialist op wie een beroep wordt gedaan, van zijn min of meer grondige kennis van het fenomeen van burn-out (of bore-out, brown-out, blur-out) en van de manier waarop hij gaat proberen de patiënt weer “op het goede spoor” te zetten.

​3. Vóór de arbeidshervatting, om zich er optimaal op voor te bereiden en te voorkomen dat de betrokkene onder de maatschappelijke pletwals belandt.

4. Na de arbeidshervatting, om het verloop van de gebeurtenissen na de hervatting te observeren en zich ervan te vergewissen dat het ontbreken van symptomen voortduurt in de tijd.

 

Tijdens de eerste sessie evalueer ik dan ook:

a) waar de persoon zich bevindt in dit proces van uitputting, met als doel

b) zo goed mogelijk te bepalen welk type steun hij of zij bij voorrang nodig zal hebben. Een burn-out kan immers lang duren – maar het genezingsproces kan nog veel langer aanslepen wegens een gebrek aan passende begeleiding op maat voor de persoon die aan een burn-out lijdt.

 

Ik nodig u uit contact met mij op te nemen om een afspraak te maken.